«Εδιάλεξες, Σωτήρα μου, να σαρκωθής για να με κάνης άγιο, κατεδέχθης να πάθης, για να μπορώ τώρα εγώ τα πάθη μου να νικήσω. Ο θάνατός σου μού ξαναέδωσε ζωή. Μπήκες στον τάφο και μού εχάρισες τον Παράδεισο. Κατέβηκες στα χαμηλά και εμένα έφερες ψηλά. Του Άδη γκρέμισες τις πόρτες και μού ἀνοιξες ουράνιες πύλες. Ἀμφιβολία δὲν χωρεί πώς όλα τά υπέστης για τον πεσμένο άνθρωπο. Όλα τα ανέχθηκες για να πανηγυρίζη ο Αδάμ».
Με αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο του, αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί, ο άγιος και μέγιστος ποιητής τής χριστιανικής λογοτεχνίας και ποιήσεως, Ρωμανός ο μελωδός, προσφέρει με την καρδιά και την σκέψη του την ευγνωμοσύνη του προς τον αιώνιο Άρχοντα της δόξης, τον σαρκωθέντα Υιό και Λόγο του αγίου Τριαδικού Θεού μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, καταθέτοντας με λίγα λόγια και τόσο όμορφα το δόγμα της ορθοδοξίας για τον Λυτρωτή μας, που καταγράφεται στα άρθρα 3ο και 4ο του Συμβόλου της πίστεώς μας: «Αυτόν τον Υιόν του Θεού που για εμάς τους ανθρώπους και για την σωτηρία μας κατέβηκε από την ουράνια δόξα του στη γή και έλαβε σάρκα και ψυχή όμοια με την ιδική μας με την ενέργεια του αγίου Πνεύματος. Και πού σταυρώθηκε, έπαθε και ετάφη για εμάς, όταν ρωμαίος επίτροπος στην Ιουδαία ήταν ο Πόντιος Πιλάτος».
Αγία και Μεγάλη Παρασκευή του 2022, μέσα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα μας, μέσα σε ένα κόσμο που πάσχει και ενώ προσπαθεί με όλους τους τρόπους να ξεφύγη από τα δεσμά του θανάτου και της ασθενείας και από την κάθε είδους εγωϊστική πράξη και πολεμική σύγκρουση, δυστυχώς συγχρόνως ευρίσκεται μπροστά σε γκρεμούς και αβύσσους, μπροστά στην αμαρτία πού μάς καταδιώκει, μπροστά στην αποξένωση, στην τραγικότητα και στην απαξίωση κάθε υγιούς πράξεως. Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει σταυρωμένος στα πάθη της πλεονεξίας και στις θανατηφόρες επιθυμίες του πού τόν οδηγούν στην καταστροφή.
Η ανθρωπότης πλέον ευρίσκεται συρομένη στο άρμα της φθοράς, της φιλαυτίας και της κενοδοξίας, της άκαιρης δόξας, του ψεύτικου πλούτου και της απροσεξίας, της ανομίας και της καταστροφής. Η ανθρωπότης σήμερα ξεκάθαρα πλέον σταυρώνεται συνεχώς με τα παραπάνω καρφιά του θανάτου, με τα οποία εκάρφωσαν οι αχάριστοι άνθρωποι τον ζωοδότη Χριστό, και οι οποίοι λατρεύουν πλέον την κτίση παρά τον κτίσαντα. Γράφει ο απόστολος Παύλος: «Στην θέση της αληθείας του Θεού έβαλαν το ψεύδος και σεβάστηκαν και λάτρευσαν την κτίση αντί για τον κτίστη, πού αιώνια είναι ευλογημένος» (Ρωμ. 1, 25). Αλλά και αλλού τονίζει: «Εάν ο νόμος πού δόθηκε στους ανθρώπους είχε τήν δύναμη να δίνη ζωή, η σωτηρία θα προερχόταν πραγματικά από τον νόμο. Η αγία Γραφή όμως διακηρύττει ότι όλοι οι ανθρωποι είναι υπόδουλοι στην αμαρτία. Αυτό σημαίνει ότι η υπόσχεση για σωτηρία δόθηκε σε όσους πιστεύουν στον Ιησού Χριστό» (Γαλ. 3, 21-22). Είναι συγκλονιστικός ο λόγος του Αποστόλου: «Όσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον σταυρό πού επάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα και εγώ για τον κόσμο» (Γαλ. 6, 14).
Οι άνθρωποι, σκοτισμένοι από την νύχτα της κακίας και την μισαλλοδοξία της εωσφορικής αφροσύνης, εσταύρωσαν τον Κύριο ημων Ιησού Χριστό επάνω στο ξύλο του Σταυρού, επειδή δεν άντεξαν να τούς ελέγχη και να τούς κρίνη το αιώνιο και ακτιστο φώς της δικαιοσύνης του. Οι άνθρωποι δεν δέχθηκαν τους αγίους και δικαίους προφήτες και μάρτυρες, τους αποστόλους και τους διδασκάλους του Θεού, και ως εκ τούτου με μίσος εδίωξαν και κατάδιώκουν τον Χριστό. Άλλωστε ο ίδιος μάς είπε: «Εάν σάς μισεό ο κόσμος, να γνωρίζετε ότι πριν από σάς εμένα έχει μισήσει. Εάν ανήκατε στον κόσμο, τότε ο κόσμος θα σάς αγαπούσε σαν κάτι δικό του. Επειδή όμως δεν ανήκετε στον κόσμο της αμαρτίας, αφού εγώ σάς διάλεξα και σάς ξεχώρισα από τον κόσμο, γι’ αυτό σάς μισεί ο κόσμος. Να θυμάσθε τον λόγο πού σάς είπα. Δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του. Εάν εμένα κατεδίωξαν, θα καταδιώξουν και σάς…» (Ιω. 15, 18-20). Και ο άγιος απόστολος των εθνών Παύλος καταλήγει: «Έχοντας, λοιπόν, γύρω μας μία τόσο μεγάλη στρατιά μαρτύρων, άς τινάξωμε από επάνω μας κάθε φορτίο, και την αμαρτία πού ευκολα μάς εμπλέκει, κι΄ άς τρέχωμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου, πού έχομε μπροστά μας. Άς έχωμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, πού μάς έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί. Αυτός, αντί για την χαρά πού θα μπορούσε να έχη, υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο περιφρονώντας την ατίμωση, και εκάθισε στα δεξιά του θρόνου τού Θεού» (Εβρ. 12, 1-2).
Την θυσία αυτή τού Θεανθρώπου Χριστού μας για εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, περιγράφει στα τέλη τού 7ου και στις αρχές τού 8ου αιώνος μ.Χ. ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Έφεγγε, λοιπόν, η μέρα και ήταν πολύ πρωΐ, όταν ο Ιησούς οδηγούνταν με δεμένα τα χέρια στο πραιτώριο του Πιλάτου. Ποια χέρια; Εκείνα πού θεράπευσον τυφλούς και γιάτρεψαν κουτσούς. Και σφίγγονταν με δεσμά τά δάχτυλα πού δημιούργησαν βλέφαρα, και κρατούνταν ο θεραπευτής τών ανθρώπων για να μην εκπληρώση το έργο της τέχνης πού γνώριζε. Αυτά είναι πού ανταποδίδονται στον Κύριο. Δέχθηκε δεσμά αυτός πού δεσμεύει τα νερά στα σύννεφα (Ιώβ 24, 8), αυτός πού ελευθερώνει με γενναιότητα τούς δεμένους στις φυλακές (Ψαλμ. 67, 7), αυτός πού χαρίζει στους ανθρώπους την ελευθερία (Ησ. 61, 1). Δέχθηκε τα δεσμά αυτός πού έλυσε τον Λάζαρο από τα δεσμά του θανάτου. Ωδηγήθηκε στο πραιτώριο αυτός πού έχει σαν δορυφόρους του αμετρήτους αγγέλους. Στάθηκε μπροστά στον Πιλάτο αυτός πού έχει θρόνο του τον ουρανό. Ανεχόταν ο δημιουργός να τον σέρνουν τα δημιουργήματά του, ο πλάστης τα πλάσματά του, ο τεχνίτης τά έργα των χεριών του».
Αλλά και ό άγιος Αθανάσιος ο μέγας, ο πατριάρχης της Αλεξανδρείας, με πολύ σεβασμό ομιλεί τον 4ο αιώνα μ.Χ. για το γεγονός τού πάθους τού Κυρίου: «Θαύμα νέο και παράδοξο και πραγματικά γνώρισμα μεγάλης νίκης! Αυτόν πού δίκαζαν σάν άνθρωπο, τον ίδιο τον προσκυνούσαν σάν Θεό την ώρα πού πέθαινε. Και αυτόν πού τον περιφρονούσαν σάν μηδαμινό, αυτόν τον παραδέχονταν σάν βασιλέα, και από εκείνον πού αφαίρεσαν τα κοινά ενδύματα, σέ αυτόν εφόρεσαν πορφύρα, και αυτόν πού ύβριζαν διότι δεν τον γνώριζαν, αυτόν ωνόμαζαν προφήτη χωρίς να το θέλουν, και αυτόν πού χλεύαζαν και χτυπούσαν, σέ αυτόν απέδιδαν τιμές νικητή και κόκκινη χλαμύδα και το ακάνθινο στεφάνι και το καλάμι. Διότι αν και τα έκαμαν αυτά για να τον χλευάσουν, όμως δεν γνώριζαν ότι και χωρίς να το θέλουν απογυμνώνονταν από αυτόν». Επίσης, αλλού καταγράφει: «Ἰδού, αυτό είναι ένα κατόρθωμα τού σταυρού. ιδού, αυτά πραγματοποίησε ο θανατος τού Σωτήρος. Διότι το έργο αυτό δεν είναι έργο ανθρώπου, αλλά τού Θεού. Και γι’ αυτό έπαθε σάν άνθρωπος, για να χαρίση στους ανθρώπους αυτά πού είναι ανώτερα από αυτούς, τά θεία. Γι’ αυτό είναι δικά του επιτεύγματα τα σημερινά κατορθώματα των ανθρώπων. Διότι και όταν ακόμη ομιλή ο Παύλος, ο Χριστός είναι αυτός πού ομιλεί μέσα από αυτόν. και όταν πραγματοποιή σπουδαία και θαυμαστά, όμως η χάρη τού Χριστού είναι αυτή πού επιτυγχάνει αυτά τα πράγματα. και εάν έφθασε η γνώση τού Θεού σέ όλους, όμως η διδασκαλία δεν είναι ανθρωπίνη, αλλά τού ιδίου τού Λόγου, ο οποίος κατέβη σάν μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων».
Αυτήν την ουράνια πραγματικότητα επάνω στην γή μας, μάς προσέφερε ο Εσταυρωμένος για την σωτηρία μας Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος τού Θεού. Μάς εχάρισε την αιωνιότητα και την λύτρωση από τίς αμαρτίες μας με τον σταυρικό του θάνατο. Όταν αυτός έφερε επάνω του τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων των σκλαβωμένων από τον θάνατο, υπέφερε ως προς την ανθρωπίνη του φύση, τον μεγαλύτερο πόνο και τον έσχατο εξευτελισμό. Ήταν, τότε, το 33 μ.Χ. πού η Εσταυρωμένη Αγάπη, ο Χριστός μας, μάς έσωσε από τον αιώνιο θάνατο, μάς μετέφερε από το σκοτάδι στο φώς, μάς αγκάλιασε με τά δάκρυα και την προσευχή του στον κήπο της Γεθσημανή, μάς εκαθάρισε με τα αίματα της θυσίας του, μάς προσέφερε το άχραντο Σώμα του και το τίμιο Αίμα του στο Μυστικό Δείπνο, μάς ωδήγησε στον Γολγοθά. Ήταν τότε πού «ένας από τούς κακούργους πού ήταν κρεμασμένος στο σταυρό τον βλασφημούσε και τού έλεγε. ‘εάν σύ είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου και έμάς’. ‘Ο άλλος στράφηκε προς αυτόν, τον επετίμησε και τού είπε ‘ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι σύ; Δεν είσαι όπως και εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια δίκαια, επειδή τιμωρούμαστε γι’ αυτά πού πράξαμε. αυτός όμως δεν έπραξε κανένα κακό’. Και στον Ιησού έλεγε ‘θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθης στην βασιλεία σου’». ‘Ηταν τοτε πού «ο Ιησούς τού απήντησε ‘σέ βεβαιώνω ότι σήμερα κιόλας θα είσαι μαζύ μου στον παράδεισο’» (Λκ. 23, 39-43).
Αγαπητοί μου, άς γονατίσωμε όλοι, μπροστά στον τίμιο Σταυρό τού Χριστού μας, πού υπέμεινε για την σωτηρία του κόσμου, τα φτυσίματα, τα μαστιγώματα, τα χαστούκια, τον σταυρό και τον θάνατο, και με δάκρυα στα μάτια μας, άς τον παρακαλέσωμε να μάς προφυλάξη από την προδοσία τού Ιούδα, από την άρνηση τού Πέτρου, από την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων, από την αχαριστία και τον εγωϊσμό της αμαρτίας και της ανομίας, και με την ανάξια προσευχή μας να τού πούμε με ειλικρίνεια: «μη μάς αφήσης ποτέ Κύριε να είμαστε εμείς αυτοί πού θα σε ξανασταυρώσωμε πάλι».
Καλό και ευλογημένο Πάσχα!
Ευχέτης προς τον δι’ ημάς
Σταυρωθέντα, Παθόντα και Ταφέντα Κύριον
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
