Χθες το βράδυ, καθόμασταν με τη γυναίκα μου στο τραπέζι και όπως βλέπαμε τις βραδυνές είδησεις για ένα θέμα ευθανασίας, που έχει προκύψει πρόσφατα στην Ιταλία με μία κοπέλα, έτσι αρχίσαμε να μιλάμε για την ευθανασία
Στο θέμα της επιλογής μεταξύ ζωής και θανάτου, της είπα:
” Μην μ’ αφήσεις ποτέ να ζω σαν φυτό και σε αυτή την απαίσια κατάσταση, να εξαρτώμαι από μία μηχανή και να ταΐζομαι από το υγρό μιας μπουκάλας…
Εάν με δεις σε τέτοια κατάσταση, αποσύνδεσε άμεσα τα μηχανήματα που με κρατάνε στη ζωή”.
Οπότε η γυναίκα μου σηκώθηκε από το τραπέζι, τράβηξε την πρίζα για την τηλεόραση, έσβησε τον υπολογιστή και πέταξε τη μπύρα μου…
Μπαίνει ένας άνθρωπος σε ένα μαγαζί που πουλάει πουλιά.
Σε ένα από τα κλουβιά βλέπει δύο πουλιά από τα οποία το ένα κελαηδούσε ωραία.
Πάει στον μαγαζάτορα και του λέει:
– Πόσο κάνει εκείνο το πουλί;
Και του λέει ο μαγαζάτορας:
– Δώσε μου 150 ευρώ και τα παίρνεις και τα δύο.
Και του λέει ο άνθρωπος:
– Ναι, μα εγώ θέλω μόνο αυτό που κελαηδάει.
Και του απαντάει ο μαγαζάτορας:
– Ναι, μα το άλλο είναι που του γράφει τα τραγούδια.
Πάει μια κυρία στον φούρνο της γειτονιάς της και λέει:
– Το ψωμί που μου δώσατε είναι μπαγιάτικο!
– Μα κυρία μου, τί λέτε; Πουλάμε 40 χρόνια ψωμί!
– Ναι, αλλά το πουλάτε τώρα!
