Ήταν δύο σπουργίτια πάνω σε ένα κλαδί και κάτω από το δέντρο ήταν μιά χελώνα. Προσπαθεί να ανέβει η χελώνα, ανεβαίνει, ανεβαίνει και εκεί που είναι δίπλα από το κλαδί με τα σπουργίτια πέφτει κάτω με το κεφάλι. Αυτό επαναλαμβάνεται αρκετές φορές και η χελώνα συνέχεια πέφτει από το δέντρο. Οπότε λέει το ένα σπουργίτι στο άλλο :
– Ρε συ… μήπως ήρθε η ώρα να του πούμε ότι είναι υιοθετημένος;
Τα μικρά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι… Τα μεγάλα το φως, το νερό, το τηλέφωνο, την εφορία…!!!
Δύο Αφγανοί , που είχαν χαθεί για πολύ καιρό μετά απο το “πέρασμά” τους απο τον Έβρο, συναντιούνται τυχαία σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Ο πρώτος ντυμένος σαν πρίγκιπας, κατεβαίνει απο μια μερσεντάρα τελευταίο μοντέλο. Ο δευτερος, κακομοίρης, κρατώντας στα χέρια ένα πακέτο κάλτσες που προσπαθούσε να πουλήσει, λέει στον φίλο του :
– Βλέπω καλοπερνάς! Τί δουλεία κάνεις και τα κονομάς;
– Ζητιανεύω στο μετρό!
– Μή μου λές. Και βγάζεις τόσα πολλά;
– Σίγουρα. Δοκίμασε το και σύ! Κάθισε κοντά στα εκδοτήρια εισιτηρίων με μια πινακίδα, και θα δείς!”
Μετά απο κανα δυό μέρες ο ταλαίπωρος, ξαναβλέπει τον πλούσιο φίλο του.
– Έ, Ahmed, με δούλεψες , του λέει. Σε δυό μέρες όλα κι όλα μάζεψα 1 ευρώ άν και στην πινακίδα είχα γράψει “Είμαι χωρίς δουλεία, η γυναίκα μου είναι άρρωστη και τα τρία παιδιά μου πεινάνε!”. Δεν αξίζει να ζητιανεύω στο μετρό!
– Μήν λές βλακείες, του απαντά ο Ahmed, κοίταξε τι μάζεψα εγώ σε δύο ημέρες, και του ανοίγει μια μεγάλη τσάντα γεμάτη με δεκάευρα
– Δέν είναι δυνατόν λέει ο άλλος απορημένος Τί έγγραφες στην πινακίδα;
– Έγραφα “Μου λείπουν μόνο 10 € για το εισιτήριο να γυρίσω στο Αφγανιστάν”..!!!
