O Γιώργης ζει σε ένα χωριό και αποφασίζει να βάλει δορυφορικό πιάτο. Πάει λοιπόν στην πόλη, το αγοράζει, επιστρέφει στο χωριό, το εγκαθιστά στην ταράτσα του, αλλά σκέφτεται:
«Πωπώ, αν μάθουν στο χωριό ότι πιάνω δορυφορική τηλεόραση, θα έρχονται συνέχεια να βλέπουν σπίτι μου και θα με πρήξουν. Καλύτερα να κάνω ένα τοιχάκι γύρω του, για να μη βλέπουν τι υπάρχει στην ταράτσα μου.»
Χτίζει το τοιχάκι.
Την άλλη μέρα περνά ένας χωριανός, βλέπει το τοιχάκι και ρωτάει.
– Ρε Γιώργη, τι είναι αυτό το τοιχάκι που έχεις βάλει στην ταράτσα σου;
– Α, αγόρασα ένα σκύλο, αλλά επειδή είναι πολύ μεγάλος και άγριος, τον έχω περιφράξει για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.
Φεύγει ο χωριάτης, το λέει στους χωριανούς και θέλουν όλοι να δουν το σκύλο.
Μία μέρα, ο Γιώργης κατεβαίνει στην πόλη πάλι, πάνε οι χωριανοί και ανεβαίνει ένας στην ταράτσα να δει τι έχει τελικά αυτό το τοιχάκι μέσα. Ρίχνει μια ματιά και κατεβαίνει τρέχοντας.
– Τι έγινε, ρε; Τι είδες; Τι έχει μέσα το τοιχάκι;
– Τι να σας πω, ρε παιδιά! Πρέπει να είναι τεράστιος. Δεν ήταν ο σκύλος μέσα, αλλά είδα το πιάτο που τρώει!
Σε ένα επαρχιακό δικαστήριο κατά την διάρκεια μιας δίκης για κλοπή ζώων ρωτάει ο πρόεδρος του δικαστηρίου τον κατηγορούμενο:
– Κατηγορούμενε τι έχεις να δηλώσεις;
– Είμαι αθώος κύριε πρόεδρε.
Ο πρόεδρος τότε με φανερό εκνευρισμό του απαντά:
– Καλά δεν ντρέπεσαι να μας κοροϊδεύεις;
– Γιατί σας κοροϊδεύω κύριε πρόεδρε; απαντάει ο κατηγορούμενος με ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπό του.
– Το ξέρεις ότι υπάρχουν μάρτυρες τρεις συγχωριανοί σου που σε είδαν να κλέβεις τις κατσίκες του γείτονα σου;
– Και τι σημαίνει αυτό κύριε πρόεδρε, να σας φέρω εγώ 500 που δεν με είδαν;
