ΚοινωνικάΠολιτικήΠρωτοσέλιδα
Τοποθέτηση του Θόδωρου Μουριάδη για τον εορτασμό της Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
Ο Δήμος Καβάλας τιμά την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Τιμά την ιερή μνήμη των μαρτύρων και θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής.
Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην εκδήλωση – απόδοση φόρου τιμής, που εμπνεύστηκε και διοργανώνει ο Σύλλογος «Ρωμανός ο Μελωδός» και η Σοφία Νεοχωρίτου το Σάββατο το απόγευμα. Πριν δώσω το λόγο τόσο στην αγαπητή Σοφία όσο και στην πρόεδρο του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας κ. Σοφία Τσίγκου θα ήθελα να τονίσω ότι στην γη της Μικράς Ασίας, από την εποχή του Ομήρου ,που έφτασαν στα παράλια οι πρώτοι Ίωνες, οι Έλληνες ανέπτυξαν τις τέχνες, τον λόγο, την οικονομία. Πρωτοποριακοί, δημιουργικοί, υιοθετώντας πανανθρώπινες αξίες και τον Χριστιανισμό , στη συνέχεια, δημιούργησαν έναν θαυμαστό πολιτισμό.
Ακόμη και μετά από την απόλυτη καταστροφή, ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε στα παράλια της Μικράς Ασίας, με τα έντονα χαρακτηριστικά και τα μοναδικά του στοιχεία, μεταφέρθηκε από τους Μικρασιάτες πρόσφυγες στα Ελληνικά εδάφη, στα οποία έφτιαξαν καινούριες εστίες , κουβαλώντας μαζί τους τις πικρές μνήμες τους, αλλά και τα ήθη και έθιμά τους, τις αξίες και τον πνευματικό πολιτισμό τους.
Εδώ στην Καβάλα ρίζωσαν, δημιούργησαν δίνοντας μια άλλη εικόνα στην πόλη.
Έχτισαν στην κυριολεξία αυτή την πόλη.
Σήμερα στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ως πρόσφυγες και ως Έλληνες, τιμούμε τη μνήμη τους και δηλώνουμε υπερήφανοι συνεχιστές της προσφοράς και του αγώνα τους.
Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης πραγματοποιούνται στον απόηχο θλιβερών γεγονότων που εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Διόγκωση του προσφυγικού , μεταναστευτικού, συνεχιζόμενη προκλητικότητα της Τουρκίας.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική και τοπική κοινωνία εξακολουθεί να δοκιμάζεται από τις επιπτώσεις μίας βαθειάς οικονομικής κρίσης, με οδυνηρά αποτελέσματα για την αγορά με αποτέλεσμα την διόγκωση της ανεργίας, στερώντας από τις νεότερες γενιές το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο.
Αυτός ο παράδεισος της Ανατολής, όπως έχει χαρακτηριστεί από κάποιους μελετητές, έμελε να καταστραφεί μέσα σε μία κόλαση φωτιάς και απίστευτης θηριωδίας. Τον Σεπτέμβριο του 1922, η καταστροφή της Σμύρνης, ήταν ο επίλογος μίας σειράς πολιτικών και στρατιωτικών λαθών.
Κυρίως όμως, ήταν το αποτέλεσμα μίας συμμαχικής προδοσίας, σ’ έναν πόλεμο που κάποιοι «έβλεπαν» τα πετρέλαια της Μοσούλης, γόνιμο έδαφος και φυσικούς πόρους για ανάπτυξη στρατηγικών και επιχειρήσεων, ενώ οι Έλληνες προσδοκούσαν την ένωση της Ελλάδας με τα Μικρασιατικά παράλια.
Με την υπογραφή της συνθήκες της Λωζάνης, το 1923, ακολούθησε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών και ξεκίνησε η αποκατάσταση και η κοινωνική ένταξη των προσφύγων στην μητέρα Ελλάδα. Με την συνδρομή της Ελληνικής πολιτείας και του ντόπιου πληθυσμού, οι άνθρωποι που κοιμήθηκαν άρχοντες και ξύπνησαν πρόσφυγες, ξεκίνησαν μία νέα ζωή. Οι Έλληνες πρόσφυγες ενδυνάμωσαν τα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο , τόνωσαν τα γράμματα , το εμπόριο την βιομηχανία την αγροτική οικονομία.
Δημιούργησαν μια νέα δυναμική Ελλάδα, ειδικά εδώ στην Μακεδονία.”
