Ευαγγελία Δρακονάκη:  …και 10 ή 11 εκατομμύρια να έδινε  το κράτος για την συντήρηση των  σχολείων, θα μας φτάνανε οριακά!

Με νωπές τις μνήμες από τις διαμαρτυρίες των δύο συλλόγων γονέων και κηδεμόνων του Γυμνασίου και Λυκείου Κρηνίδων, η αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων του δήμου Καβάλας, Ευαγγελία Δρακονάκη, αναφέρθηκε σε αυτό το ζήτημα που αφορά την γενικότερη χρηματοδότηση για την συντήρηση των σχολικών κτιρίων.

Οι γονείς των μαθητών του Γυμνασίου και Λυκείου Κρηνίδων απαίτησαν να γίνουν άμεσα οι επεμβάσεις στο κτίριο, απαριθμώντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Ζήτησαν μάλιστα αυτές οι επεμβάσεις να γίνουν μέσα στην καλοκαιρινή περίοδο, υποστηρίζοντας ότι εάν δεν γίνουν, ο κίνδυνος να κλείσει το σχολείο  είναι ορατός.

Η αντιδήμαρχος, μιλώντας στην εφημερίδα «ΦΙΛΙΠΠΟΙ», σχετικά με τη διαδικασία χρηματοδότησης για την συντήρηση των σχολείων, μας είπε τα εξής μεταξύ άλλων:

«Τα αιτήματα όλων των σχολείων του δήμου Καβάλας φθάνουν στην Τεχνική Υπηρεσία. Προσωπικά πάντα βάζω μπροστά τους έμπειρους υπαλλήλους της Τεχνικής Υπηρεσίας διότι αυτοί έχουν την τεχνογνωσία για να εντοπίσουν το πρόβλημα και για να επέμβουν.

Κανένας αιρετός και κανένας διευθυντής ή δάσκαλος σχολείου δεν έχει την τεχνογνωσία και τη γνώση γενικότερα για να προτείνει επεμβάσεις για τεχνικά ζητήματα.

Εννοείται ότι ο πολιτικός πρέπει ν’ ακούει την κοινωνία και προσωπικά έχω πάει κι έχω δει την κατάσταση του κτιρίου στο οποίο φιλοξενείται το Γυμνάσιο και το Λύκειο Κρηνίδων.

Την υπόδειξη όμως της λύσης κάποιου προβλήματος θα τη δώσει ο επιστήμονας που έχει σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο. Ο πολιτικός, σε συνεργασία πάντα με την υπηρεσία, οφείλει να βάλει σε προτεραιότητα τις ανάγκες. Διότι κάθε διευθυντής γνωρίζει τις ανάγκες του δικού του σχολείου και δεν γνωρίζει τις ανάγκες των υπολοίπων σχολείων. Κατά συνέπεια δεν γνωρίζει σε ποια σειρά προτεραιότητας είναι η δική του ανάγκη.

Το έχουμε πει πολλές φορές και το ξαναλέω: και 10 ή 11 εκατομμύρια να έδινε το κράτος για την συντήρηση των σχολείων, θα μας φτάνανε οριακά!

Πρόκειται για «γερασμένα»  κτίρια,  στα οποία σιγά σιγά προσπαθούμε να άρουμε καταρχήν τους άμεσους κινδύνους που υπάρχουν και στις συνέχεια να προχωρήσουμε σε διαδικασίες καλλωπισμού. Γι’ αυτό ακριβώς και οι χρωματισμοί (τους οποίους θεωρώ αναγκαίους να υπάρχουν για λόγους υγιεινής) έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Το ίδιο συμβαίνει για τις ασφαλτοστρώσεις, το ίδιο και για τα υπόλοιπα δημοτικά κτίρια. Είναι ένα «αποτύπωμα» της φτώχιας που διανύουμε ως κράτος.»

Μιχάλης Κουμρίδης