Το Πασχαλινό μήνυμα του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη κ. Στέφανου

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 «Τότε που έδυσε στον τάφο o πριν από τον ήλιο Ήλιος, έτρεξαν να τον προλάβουν τα χαράματα και σαν το φως της ημέρας τον εγύρευαν γυναίκες Μυρο­φόρες και μεταξύ τους έλεγαν.  Ας πάμε, φίλες, με α­ρώ­­­ματα απαλά να αλείψωμε σώμα που φέρνει την ζωή και ευρίσκεται θαμμένο, σάρκα που στον πεσμέ­νο Αδάμ προσφέρει ανάσταση, και τώρα ευρίσκεται στο μνήμα. Ας πάμε, ας τρέξωμε και εμείς όπως οι μά­­γοι, και ας προσκυνήσωμε και ας προσφέρωμε ως δώ­ρα τα μύρα, σε αυτόν που δεν φέρει σπάργανα, αλ­λά είναι τυλιγμέ­νος με σεντόνι. Και ας κλάψωμε και ας κράξωμε. Κύριε ανα­στήσου, συ που δίνεις στους πε­σμένους την Ανάσταση».

Είναι γεγονός ότι με τον θαυμάσιο αυτό ύμνο του αγίου Ρω­μανού του Μελωδού, η ψυχή κάθε ορ­θο­δόξου χριστιανού μεταφέρεται νοερώς εκεί στα πανάγια προσκυνήματα των Ιερο­σολύμων, εκεί που όλοι οι ευλαβείς προσκυνητές αγκαλιάζουν περιπα­θώς τον Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Χριστού μας, εκεί που ο αδύναμος και χοϊκός άνθρωπος αισθά­νε­ται τόσο μι­κρός και αδύναμος να αντιμετωπίσῃ και να κατανοήσῃ το μέγε­θος της εκ νεκρών Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιη­σού Χριστού. Έτσι και τότε εκείνα τα πρωτοφανή ξημερώ­ματα για την Ιουδαία το 33 μ.Χ. ταπεινές προσκυνήτριες οι ηρωϊ­­κές και άγιες Μυροφόρες γυναίκες, που αψήφησαν τον κίν­δυνο της συλλήψεώς των, εβάδισαν τον δρόμο για τον Τάφο, σιω­πηλές, σκεπτικές και φοβισμένες. Ήδη προ­χθές είχαν βαδί­σει τον δρόμο προς τον Γολγοθά, στριμωγμένες από τον όχλο και συνοδεύοντας τον Σταυροφόρο Ιησού και Κύριό τους. Προ­χθές, φωνές, ύ­βρεις, βλασφημίες, ξυλοδαρμοί, πραιτώρια, στρα­τιώ­τες, συνέδρια, προδοσίες, αχαριστίες, ειρωνίες, γέ­λια, ταπει­νώσεις, φραγγέλια, αγκάθια, Πιλάτος, Γραμ­­­ματείς, Φαρισαίοι, Βαραββάς, Ιούδας, Πέτρος, Σταυ­ρός, καρφιά, ξύδι και χολή, δά­κρυα, αίματα  και πό­νος, πολύς πόνος. Σήμερα, όμως, αισθα­νόσουν μία απόλυτη ησυχία, μία γαλήνη πρωϊνή, μία σιωπή, πολύ σιωπή, καθώς οι μυροφόρες σαν αραχνοΰφαντες σκιές περ­πατούσαν μέσα στην πρωϊνή δροσιά, και τα τιτιβίσματα των πουλιών που μόλις ξυπνούσαν. Μαζύ, και οι σκέψεις και τα α­ρώματα, και ο προβλη­ματισμός και τα βήματα τα βεβιασμένα για να φθά­σουν στον Τάφο της ζωής τους. Και έτρεξαν και έ­φθα­σαν. Και τώρα πια όλες μπροστά στην αλήθεια, στον ίδιο τον Αναστημένο Χριστό που είναι η Α­λήθεια, η μοναδική ουρά­νια αλήθεια. Μπροστά στον άδειο Τάφο, στα ακουμπισμένα σά­βα­να και στον ριγ­μέ­νο λίθο παραπέρα. Εκεί μπροστά, στην μο­ναδική αυτή στιγμή για την ανθρωπότητα, αυτές οι γυναίκες, οι μυροφόρες, άκουσαν για πρώτη φορά το χαρμόσυνο μήνυμα από τους ουρανίους αγγέλους : «Σεις, μη φοβάσθε! Γνωρίζω ποιόν γυ­ρεύετε, τον Ιησού, τον Εσταυρωμένο. Δεν είναι εδώ, ανα­στήθη­κε, όπως το είπε! Ελάτε να δήτε το μέρος όπου βρι­σκόταν το σώμα του Κυρίου». «Τί ζητείτε τον ζων­τα­νό  ανά­με­σα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αναστή­θηκε! Θυμηθήτε τί σας είχε πει, όταν ακόμα ήταν στην Γαλιλαία. Σας είπε ότι ο Υιός του ανθρώπου πρέ­πει να παραδοθή στα χέρια των εχθρών του Θεού, να σταυρωθή και την τρίτη ημέρα να ανα­στη­θή». Και αμέσως μετά, έτρεξαν οι γυναίκες, έτρεξαν προς τους φοβισμένους μαθητές, για να τους μεταφέ­ρουν το πρώτο εκείνο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Και εκείνος ο φόβος μετετράπη στην ζων­τανή χαρά της Ανα­στά­σε­ως. Και έρχεται γι΄ αυτό το ση­μαντικό θέμα της ανθρωπίνης ζωής και σωτηρίας να αναφω­νήση ο άγιος Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κοριν­θί­ους επιστολή του: «Αν όμως κηρύττομε ότι ὁ Χρι­στός έχει ανα­στηθή πώς μερικοί ανάμεσά σας ισχυρί­ζονται ότι δεν υπάρ­χει ανάσταση νεκρών; Αν δεν υπ­άρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει α­να­στηθή. Και αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθή, τότε το κήρυγμά μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πί­στη σας». Παρ΄ όλες λοιπόν τις αμφιβολίες για την Α­νά­σταση του Χριστού, η χριστιανική πίστη για 2.020 χρόνια α­ποτελεί το βασικό μήνυμα της αγά­πης, της χαράς, της ειρήνης και της ελπίδος για ολό­κληρη την ανθρωπότητα, χαρίσματα τα οποία μας εχάρισε ο αναστημένος Χριστός μας.

Είναι αλήθεια ότι από τότε μέχρι τώρα, μέχρι τις δυσκολε­μένες εποχές μας, αυτό το χαρμόσυνο μήνυ­μα της Αναστάσεως του Χριστού μας, του Θεανθρώ­που Υιού και Λόγου του Θεού, αποτελεί τον νικητή­ριο παιάνα όλου του χριστιανικού κόσμου. Και μαζί με τον ύμνο αυτό πάλλεται κάθε ανθρωπίνη ύπαρξη που πιστεύει στον σταυρωθέντα, παθόντα, ταφέντα καὶ ανα­στάν­τα Κύριο για εμάς και για την σωτηρία μας. Γι΄ αυτόν τον λόγο και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμα­σκη­νός φωνάζει πανηγυρικά : «Ας πλησιάσωμε, κρα­τών­τας στα χέρια μας λαμπάδες, τον Χριστό, ο ο­ποί­ος εξέρχεται από τον τάφο ως Νυμφίος, και μαζύ με τα τάγματα των ουρανίων αγγέλων, που αγαπούν τις εορτές, ας εορτάσωμε το Πάσχα του Θεού, το ο­ποίο έφερε την σωτηρία μας».

Γι΄ αυτό τον κενό Τάφο της ζωής γράφει σε μία α­πό τις ομι­λίες του ο άγιος και μέγας Φώτιος, Πατρι­άρ­χης Κωνσταντι­νου­πόλεως : «Ω τάφε κένωση τά­φων αιωνίων, ω πλήρωση των ουρανίων σκηνών. Ω τά­φε από τον οποίο εβλάστησε η νέκρωση της αμαρ­τίας μου και εξήνθησε η χαρά της απολυ­τρώσεως. Ω τάφε, μέσα στον οποίο θάπτεται η καταδίκη των πα­ραπτωμάτων μου, και αναδύθηκε η δικαίωση της σω­τη­ρίας μου, με την οποία καθαρίσθηκα από την ρυτίδα της φθοράς και στολίζομαι με την ελπίδα της αφθαρσίας, και με το νέο μυστήριο διαλύθηκε το θνητό της φύσεώς μου και αναπλάσθηκε το αξίωμα της αθανασίας. Ω τάφε, που χάρη σε σένα καταβα­ρα­θρώ­θηκε το κράτος των δαιμόνων και αν­υψώθηκε το φρόνημα των ανθρώπων, που χάρη σε σένα νε­κρώ­θηκε το δυσσεβές δόγμα των εθνικών και κρα­ταιώ­θηκε ο θείος σεβασμός των πιστών. Ω τάφε, που από τους Ιουδαίους χλευάζεσαι, και από τους αγ­γέλους δορυφορείσαι, που από κουστωδία στρατιω­τών φυλάσσεσαι, και από όλη την κρίση προσκυνεί­σαι.

Αλλά συ που κατοίκησες στον τάφο και συν­αριθ­μή­θη­κες με τους νεκρούς και που είσαι ο αυ­τουργός της ανα­στάσεως για εμάς, συ ο Χριστός ο Θεός μας, αυτό το μεγάλο και πολυπληθές ποίμνιό σου, το οποίο έταξες, δεν γνωρίζω πως, να το ποιμαί­νωμε εμείς, σε αυτό γίνε συμποιμένας μας, και οδή­γησέ το μαζύ μας σε ζωηφόρα και πνευματικά λιβά­δια, απομακρύνοντάς το, σαν από θανατηφόρα μό­λυν­ση, από την αιρετική και σχισματική βοσκή, μέ­σω της οποίας εισχωρεί χωρίς να γίνεται αντιληπτός και ο ιός του αρχε­κάκου δράκοντος, και όλους μαζύ ο­δήγησέ μας στην αγέλη και την μάνδρα σου.… Γιατί σε σένα κα­ταφεύγομε όλοι και από σένα εξ­αρ­τήσαμε όλες τις ελπίδες μας και σε σένα ανα­πέμπομε την προσκύ­νηση και την δοξολογία μαζύ και στον άναρχο Πα­τέρα και το συναιώνιο και ζωαρ­χικό Πνεύ­μα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. αμήν».

Εορτάζοντας το Πάσχα της ζωής μας, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντι­νουπόλεως, γράφει σε έ­να θαυμάσιο ποίημά του: «Σήμερα ο μέγας Χριστός από τους νε­κρούς που έ­σμιξε, σηκώθηκε και του θανάτου έσπασε το κεντρί, και τις σκοτεινές πόρτες του αγέλαστου Άδη συν­έτριψε, και έδωσε στις ψυχές ελευθερία. Σήμερα α­ναπη­δώντας από το μνήμα, φάνηκε στους θνητούς, που γι΄ αυτούς γεννήθηκε, απέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς, ώστε ξαναγεννημένοι και τον θά­να­το ξεφεύγοντας να ανεβούμε μαζύ του καθώς φεύ­γει από εδώ. Σήμερα ὁ ολόφωτος μέγας χορός των αγ­γέλων σε περιβάλλει ολόχαρος μέλποντας τον επι­νίκιο ύμνο. Σήμερα η φωνή μου αντήχησε, τα κλει­σμέ­να από την σιωπή χείλη ελευθερώνοντας, και με έ­χεις κιθάρα υμνητική. Μέσα μου θυσίασα τον νου μου στον Νου, στον Λόγο τον λόγο. και έπειτα θα θυ­σιάσω και στο μεγάλο Πνεύμα αν θέλει».

Είναι γεγονός αναντίρρητο αγαπητοί μου αδελ­φοί, ότι το Πάσχα αυτό είναι όλο ιδικό μας, για να το αγκαλιάσωμε όλοι μα­ζύ και να το απολαύσωμε μέσα στο θαύμα της σιωπής της αγάπης, μέσα στην τα­πεί­νωση και την μεγάλη απόφαση για την διόρθωση της πορείας μας μέσα στην αγία μας Εκκλησία. Μαζύ με τον πνευματικό μας αγώνα, καλούμεθα να αγωνι­σθού­με και να συνεργασθούμε με όλους εκείνους που προσπαθούν να κατά­πολεμήσουν την μεγάλη αυτή μάστιγα του αιώνος μας, για την υγίεια όλων, για την συνέπεια όλων, για την ελπίδα όλων και για την θυσία του ενός χάριν των πολλών, αλλά και των πολ­­λών χάριν του ενός.

Με εγκάρδιες πατρικές ευχές και πασχαλινές ευλογίες

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ