Η Μαγδαληνή ζει στις Κρηνίδες μαζί με την οικογένεια της. Ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε με την σπονδυλική της στήλη την ανάγκασε να υποβληθεί πριν από δύο χρόνια σε μια δύσκολη χειρουργική επέμβαση η οποία, σύμφωνα με τις ιατρικές γνωματεύσεις, θα την αναγκάσει να παραμείνει για μερικά χρόνια ακόμη καθισμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, πραγματοποιώντας παράλληλα ειδικές φυσιοθεραπείες για να μπορέσει να περπατήσει ξανά.
Βιώνοντας εδώ και δύο χρόνια όλη αυτή την κατάσταση και τις δυσκολίες μετακίνησης στην περιοχή που ζει, θεώρησε χρέος της να πει τα πράγματα με το όνομα τους και να μας περιγράψει μια δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν στην περιοχή μας τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Τι μας είπε…
« Υπάρχει μέσα μου θυμός και απογοήτευση, διότι θέλω να ζήσω αλλά νιώθω ότι μου στερούν αυτό το δικαίωμα. Έστω και με αυτές τις δύο ρόδες θέλω να κινηθώ αλλά δεν μπορώ. Μου το απαγορεύουν οι συνθήκες που υπάρχουν στον τόπο μου.
Είναι δύο χρόνια τώρα από τότε που υποβλήθηκα σε εγχείρηση. Λίγο διάστημα μετά κατάλαβα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.
Ζώντας στις Κρηνίδες και προσπαθώντας να κινηθώ, αντιλήφθηκα αρχικά ότι δεν υπάρχουν αναβάσεις για τα πεζοδρόμια. Είτε προσπαθείς να ανέβεις είτε να κατέβεις αντιμετωπίζεις πολλές δυσκολίες. Ακόμη όμως κι αν βρεις μια ανάβαση, δεν μπορείς να κατέβεις λόγου του ύψους που έχει το πεζοδρόμιο. Υπάρχουν στιγμές που αναγκαζόμαστε να κινηθούμε μέσα στο δρόμο, κάνοντας τον σταυρό μας μην τυχόν περάσει κάποιο αυτοκίνητο και μας χτυπήσει. Τα δε παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια είναι μια καθημερινή εικόνα κι ένα ακόμη πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.
Εάν δεν υπάρχει ένας συνοδός μαζί μου δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτά τα εμπόδια. Είναι τρομερά δύσκολο έως αδύνατο να μη χρειαστώ τη βοήθεια ενός ανθρώπου για να διασχίσω μια απόσταση μέσα στις Κρηνίδες.
Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να έχουν παρκάρει τα αυτοκίνητα τους μέσα στο δρόμο, απέναντι από τα ίδια τους τα καταστήματα, και να πίνουν αμέριμνοι τον καφέ τους.
Φαίνεται ότι δεν θέλουν να κάνουν ούτε πέντε βήματα από το σημείο που θα αφήσουν το αυτοκίνητο μέχρι το σημείο που θα πιουν τον καφέ τους. Αδιαφορούν για τον άνθρωπο με κινητικά προβλήματα που θα περάσει από εκεί, για τον άνθρωπο με προβλήματα όρασης ή ακόμη και για τη μάνα που σηκώνει το καρότσι στην πλάτη για να περάσει ή αναγκάζεται να περάσει μέσα από το δρόμο.
Πριν από μερικές ημέρες πήγα σ’ ένα κατάστημα για καφέ. Ξαφνικά έπιασε βροχή και όλοι έτρεξαν γρήγορα και μπήκαν μέσα για να προστατευτούν. Εγώ δεν μπόρεσα διότι δεν υπήρχε κάποια πρόσβαση για άτομα με κινητικά προβλήματα. Αυτό συμβαίνει στα περισσότερα καταστήματα. Αισθάνθηκα τόσο άσχημα ως άνθρωπος εκείνη την ώρα που ένιωσα το αίσθημα της ντροπής.
Ακόμη και για ιατρικές εξετάσεις ή αγορές φαρμάκων υπάρχει περίπτωση να γίνουν έξω στο δρόμο διότι η πρόσβαση μέσα είναι δύσκολη.
Βιώνοντας τώρα αυτό το πρόβλημα, λυπάμαι για τον εαυτό μου που δεν τα έβλεπα αυτά τότε, όταν μπορούσα να κινηθώ με τα πόδια μου. Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη, έστω και τώρα, να βγω και να τα φωνάξω, μήπως και ευαισθητοποιηθούν ορισμένοι.
Πρέπει να σκεφτούμε ότι ίσως, κάποτε, βρεθούμε κι εμείς σε αυτή τη θέση. Για να βρεθούν λύσεις πρέπει να αρχίσουμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Του ανθρώπου δηλαδή που προσπαθεί μ’ ένα αμαξίδιο να κινηθεί μέσα στην αγορά.
Πρέπει να φτιαχτούν τα πεζοδρόμια και η αστυνομία να κάνει τη δουλειά σωστά, τιμωρώντας τους παραβάτες οδηγούς που παρκάρουν όπου βρούνε. Τα καταστήματα να δημιουργήσουν εισόδους για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, κάτι που υποτίθεται ότι είναι υποχρεωτικό. Εάν γίνουν αυτά, θα μπορέσω κι εγώ να κινηθώ χωρίς να χρειάζομαι πάντα κάποιον δίπλα μου να με βοηθάει. Θα μπορώ να πηγαίνω στο ιατρείο, στο φαρμακείο και σε μια καφετέρια για να πιω κι εγώ ως άνθρωπος έναν καφέ.
Εμείς ζούμε στις Κρηνίδες αλλά παρόμοια προβλήματα υπάρχουν παντού. Δεν αποτελούν εξαίρεση οι Κρηνίδες, η ίδια κατάσταση επικρατεί στα υπόλοιπα χωριά και στις πόλεις.
Χαίρομαι όταν βλέπω καταστήματα που έχουν δημιουργήσει τις υποδομές για την πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Αντίθετα με λυπεί πολύ το γεγονός ότι δεν μπορώ να πάω ούτε στον περιβάλλοντα χώρο του αρχαίου θεάτρου με ένα πάρκινγκ γεμάτο χαλίκια. Πριν μερικές ημέρες αναγκαστήκαμε ν’ αλλάξουμε τις ρόδες από το αναπηρικό καρότσι γιατί κυριολεκτικά διαλύθηκαν από τα χαλίκια και τις κροκάλες που υπάρχουν εκεί.
Ακόμη και η πρόσβαση σε κάποιο πάρκο είναι αδύνατη και αναρωτιέμαι εάν τελικά εφαρμόζονται οι κανονισμοί ή απλά υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.
Και δεν είμαι μόνο εγώ που κινούμαι με το αναπηρικό καροτσάκι. Υπάρχουν ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα, οι μάνες με τα καροτσάκια κι ένα σωρό άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην κίνηση.
Ακόμη και για τους τυφλούς, δεν υπάρχει σημείο πάνω στη διάβαση που να είναι ελεύθερο. Είναι όλα πιασμένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα.»
Μιχάλης Κουμρίδης
